Zero Trust Architecture, czyli nowa forma cyberbezpieczeństwa

Zero Trust Architecture (ZTA) to nowoczesne podejście do cyberbezpieczeństwa. Zakłada ono, że żadnej osoby lub urządzenia nie należy domyślnie obdarzać zaufaniem, niezależnie od ich lokalizacji w sieci. Zamiast polegać na tradycyjnych zabezpieczeniach perymetrycznych, ZTA skupia się na ciągłej weryfikacji tożsamości użytkowników i urządzeń. Ponadto skupia się na ograniczaniu dostępu do zasobów na zasadzie najmniejszych uprawnień.

ZTA to model bezpieczeństwa oparty na zasadzie „nigdy nie ufaj, zawsze weryfikuj” (ang. "never trust, always verify"). Oznacza to, że żądanie dostępu do zasobów należy dokładnie sprawdzić pod kątem tożsamości, kontekstu i zgodności z politykami bezpieczeństwa. Nawet jeśli użytkownik lub urządzenie znajdują się wewnątrz sieci organizacji, nie otrzymuje automatycznie wotum zaufania.

• Weryfikacja tożsamości i kontekstu: Każdy użytkownik oraz urządzenie muszą otrzymać uwierzytelnienie i autoryzację przed uzyskaniem dostępu do zasobów.


• Dostęp na zasadzie najmniejszych uprawnień: Użytkownicy otrzymują tylko te uprawnienia, które są niezbędne do wykonania ich zadań.


• Ciągłe monitorowanie i analiza: Aktywność w sieci podlega nieustannemu monitorowaniu w celu wykrywania nieprawidłowości oraz potencjalnych zagrożeń.


• Segmentacja sieci: Sieć podzielono na mniejsze segmenty, co ogranicza możliwość lateralnego przemieszczania się atakujących w przypadku naruszenia bezpieczeństwa.


• Dynamiczne polityki dostępu: Dostęp do zasobów ulega przyznaniu na ich podstawie. Uwzględniają one konteksty, takie jak lokalizacja, stan urządzenia czy zachowanie użytkownika.

• Zmniejszenie powierzchni ataku: Dzięki blokadom dostępu i segmentacji sieci, potencjalne szkody wynikające z naruszeń ulegają znaczącemu ograniczeniu.


• Lepsza kontrola nad dostępem: Organizacje mają większą kontrolę nad tym, kto i w jaki sposób uzyskuje dostęp do ich zasobów.


• Zwiększenie odporności na zagrożenia: Ciągłe monitorowanie i analiza pozwalają na szybsze wykrywanie oraz reagowanie na incydenty bezpieczeństwa.


• Wsparcie dla pracy zdalnej i hybrydowej: ZTA umożliwia bezpieczny dostęp do zasobów niezależnie od lokalizacji użytkownika.

• Integracja z istniejącą infrastrukturą: Wdrożenie ZTA może wymagać znacznych zmian w istniejących systemach i procesach.


• Zarządzanie tożsamościami: Skuteczne zarządzanie tożsamościami użytkowników i urządzeń jest kluczowe dla sukcesu ZTA.


• Szkolenie personelu: Pracownicy muszą przejść odpowiednie szkolenia w zakresie nowych procedur bezpieczeństwa.

• Rozpoczęcie od małych kroków: Wdrażanie ZTA etapami pozwala na lepsze zarządzanie zmianą i minimalizuje ryzyko.


• Wykorzystanie istniejących narzędzi: Integracja ZTA z obecnymi rozwiązaniami, takimi jak systemy IAM, czy SIEM, może przyspieszyć wdrożenie.


• Regularne audyty i testy: Ciągłe testowanie oraz audytowanie systemów zapewniają utrzymanie wysokiego poziomu bezpieczeństwa.

• Agencje rządowe: Wiele agencji rządowych na całym świecie wdraża ZTA w celu ochrony wrażliwych danych i systemów.


• Sektor finansowy: Banki oraz inne instytucje finansowe korzystają z ZTA, aby zabezpieczyć transakcje i dane klientów.


• Przedsiębiorstwa technologiczne: Firmy technologiczne implementują ZTA, aby chronić własność intelektualną oraz dane użytkowników.

W kontekście wdrażania architektury Zero Trust, kluczową rolę odgrywają nowoczesne rozwiązania sieciowe, które umożliwiają granularną kontrolę dostępu i skuteczną segmentację ruchu. Urządzenia takie jak Fortinet FortiGate oferują zaawansowane funkcje zapory sieciowej, filtrowania zagrożeń i uwierzytelniania użytkowników. Idealnie wpisuje się to w założenia modelu "nigdy nie ufaj, zawsze weryfikuj". Uzupełnieniem tej strategii są switche Cisco, które zapewniają nie tylko wysoką wydajność i niezawodność, ale też możliwość szczegółowego zarządzania ruchem w sieci. Jest to niezbędne do skutecznego egzekwowania polityk bezpieczeństwa w środowiskach Zero Trust.